بازگشت
با برنده جايزه نوبل در بخش ادبيات معرفي شويد
آرام بختياري آرام بختياري

 

Doris Lessing ( 1919)

  خانم لسینگ متولدکرمانشاه برنده نوبل(ومقاله قدیمی بنده!).

(خواننده گرامی این مقاله را ممکن است حدودیکسال پیش جایی دیده باشید، ولی اکنون بمناسبت اعطای جایزه نوبل امسال به وی آنرا برای سایت مشعل ارسال میکنم تا چنانچه نیازی به درج آن باشد،به نظرتان برسد.)

ـــــــــــــــ                        آرام بختياري

نام : دوريس لسينگ ؛ نام واقعي : خانم دوريس ماي تايلر

محل تولد : كرمانشاه ، چون پدرش درسال 1919 مدير بانك درآنجا و از مامورين استعماري انگليس در آفريقا بود.

مليت : انگليسي

عجيب ترين اثر : كتاب راهنمايي براي ورود به جهنم!

اتهام : خروج از حزب كمونيست كشور تحت استعمار ، يعني رودزيا و همكاري با سوسيال دمكراتهاي كشور آنزمان مستعمره، يعني كشور زيمبابوه

جرم ديگر : سه بار ازدواج ، 2 بار طلاق ،و هرباربعد از چهار سال زناشويي.

فعاليت فرهنگي : جاي اوميان سيمين دوبوار از نظر فمينيستي – و ناديا گورده ماير به جهت فعاليتهاي ضد نژادپرستي ، است

سابقه سياسي : خروج از حزب كمونيست بدليل اعتراض به اشغال مجارستان درسال 1956 از طريق شوروي

تغيير ايدئولوژيك :در جواني كمونيست، درميانه سالي هوادار سوسيال دمكراسي ، و در كهنسالي علاقه به صوفي گرايي اسلامي.

نام مستعار : جانه سامرز

زندگينامه : 5سال اقامت درايران، 24 سال زندگي در كشورهاي آفريقايي ، واز سال 1949تاكنون مقيم لندن

ازجمله آثار او: 20 رمان، چند مجموعه داستان كوتاه، دهها شعر، نمايشنامه ،مقاله، گزارش و 2 اتوبيوگرافي . رمان 5 جلدي آموزشي-تربيتي “فرزندان خشونت“ او شامل :يك ازدواج اجباري، نشانه طوفان، محاصره، مارتا كواست ، و شهر چهار دروازه مي باشد.

ازجمله ديگر رمان هاي وي : تراژدي آفريقايي، دفترچه طلايي يادداشتهاي روزانه ،يك مرد و دو زن، قدمهايي در سايه ، مارتا و دان، بن در جهان، موج توفان، بازي با پلنگ، چادري در آرگو، زني تروريست، پنجمين فرزند، بازهم عشق، و تابستان قبل از غروب ،هستند.

دو اثر مشهور ديگر وي : تراژدي آفريقايي ، و دفترچه طلايي يادداشتهاي روزانه ، هستند.

مسير ادبي : درجواني به سبك رئاليسم انتقادي، در ميانه سالي در سبك خيالي-شبه علمي ، ودر كهنسالي به روش روانشناسي، وسرانجام بازگشت مجدد به رئاليسم اجتماعي .

مشهوريت : به سبب خلق آثاري درمبارزه با: تبعيض نژادي و نابرابري زن و مرد، و خطر احتمال جنگ جهاني اتمي.

انتقاد اخلاقگرايان : به دليل عشقي و اروتيك بودن آثار روانشناسانه او در سالهاي اخير.

عكس العمل : مخالفت  با آنهايي كه او را فقط در چهارچوب فمينيستي و ايدئولوژيك تصاحب كرده و جنبه هاي ادبي و زيباشناسي آثارش را با تكيه بر تحقيقات دانشگاهي دست دوم و نقدهاي ادبي، به فراموشي مي سپارند.

پايان : سرانجام او موقتا مبارزه در راه صلح و پيشگيري از جنگ اتمي را مهمتر از مبارزات فمينستي و طبقاتي دانست.

اكنون : جنبش زنان فمينيست آثار او را نه تنها دفاع از حقوق عادلانه زنان، بلكه كوششي براي آموزش و تربيت انسان نوين بشمار مي آورد.

 

 

 

 

فهرست برندگان جايزه‌ى نوبل ادبيات از ابتدا تا امروز:

 

‌١٩٠١– سولى پرودوم (فرانسه)؛ ‌١٩٠٢- تئودور مومزن (آلمان)؛ ‌١٩٠٣- بيورنسترنه بيورنسن (نروژ)؛ ‌١٩٠٤- فردريك ميسترال (فرانسه) و خوزه اچه‌خاراى اى ايزاگيزه (اسپانيا)؛ ‌١٩٠٥- هنريك سينكيه‌ويچ (لهستان)؛ ‌١٩٠٦- جوسوئه كاردوچى (ايتاليا)؛ ‌١٩٠٧- روديارد كيپلينك (انگليس)؛ ‌١٩٠٨- رودولف كريستف يوكن (آلمان)؛ ‌١٩٠٩- سلما لاگرلوف (سوئد)؛‌١٩١٠- پال هيزه (آلمان)؛ ‌١٩١١- كنت موريس مترلينك (بلژيك)؛ ‌١٩١٢- گرهارد هاپتمان (آلمان)؛ ‌١٩١٣- رابيندرانات تاگور (هند)؛ ‌١٩١٥- رومن رولان (فرانسه)؛ ‌١٩١٦- ورنر فون‌ هايدنشتام (سوئد)؛ ‌١٩١٧- كارل آدولف گيلروپ و هنريك پونتوپيدان (دانمارك)؛ ‌١٩١٩- كارل اشپيتلر (سويس)؛‌١٩٢٠- كنوت هامسون (نروژ)؛ ‌١٩٢١- آناتول فرانس‌ (فرانسه)؛ ‌١٩٢٢- خاسينتو بناونته (اسپانيا)؛ ‌١٩٢٣- ويليام بوتلر ييتس (ايرلند)؛ ‌١٩٢٤- ولادسيلاو ريمونت (لهستان)؛ ‌١٩٢٥ - جورج برنارد شاو (ايرلند)؛ ‌١٩٢٦- گراتزيا دلدا (ايتاليا)؛ ‌١٩٢٧- هانرى برگسون (فرانسه)؛ ‌١٩٢٨- زيگريد اوندست (نروژ)؛ ‌١٩٢٩- توماس مان (آلمان)؛ ‌١٩٣٠- سينكلر لوييس (آمريكا)؛ ‌١٩٣١- اريك آكسل كارلفلدت (آلمان)؛ ‌١٩٣٢- جان گلسورتى (انگليس)؛ ‌١٩٣٣- ايوان بونين (روسيه)؛ ‌١٩٣٤- لوييجى پيراندلو (ايتاليا)؛ ‌١٩٣٦- يوجين اونيل (آمريكا)؛ ‌١٩٣٧- روژه مارتن دوگار (فرانسه)؛ ‌١٩٣٨- پرل باك (آمريكا)؛ ‌١٩٣٩- فرانس اميل سيلانپا (فنلاند)؛ ‌١٩٤٤- يوهانس ويلهلم ينسن (دانمارك)؛ ‌١٩٤٥- گابريل ميسترال (شيلى)؛ ‌١٩٤٦- هرمان هسه (سوييس)؛ ‌١٩٤٧- آندره ژيد (فرانسه)؛ ‌١٩٤٨- تى.اس اليوت (آمريكا/انگليس)؛ ‌١٩٤٩- ويليام فاكنر (آمريكا)؛ ‌١٩٥٠- برتراند راسل (انگليس)؛ ‌١٩٥١- پار لاگركويست (سوئد)؛ ‌١٩٥٢- فرانسوا مورياك (فرانسه)؛ ‌١٩٥٣- وينستون چرچيل (انگيس)؛ ‌١٩٥٤- ارنست همينگوى (آمريكا)؛ ‌١٩٥٥- هالدور لاكسنس (ايسلند)؛ ‌١٩٥٦- خوان رامون خيمنس (اسپانيا)؛ ‌١٩٥٧- آلبر كامو (فرانسه)؛ ‌١٩٥٨- بوريس پاسترناك (روسيه/ جايزه را نپذيرفت)؛ ‌١٩٥٩- سالواتوره كازيمودو (ايتاليا)؛ ‌١٩٦٠- سن ژون پرس (فرانسه)؛ ‌١٩٦١- ايو آندريچ (يوگسلاوى)؛ ‌١٩٦٢- جان اشتاين‌بك (آمريكا)؛ ‌١٩٦٣- گيورگوس سفريس (يونان)؛ ‌١٩٦٤- ژان پل سارتر (فرانسه/جايزه را نپذيرفت)؛ ‌١٩٦٥- ميخاييل شولوخوف (روسيه)؛ ‌١٩٦٦- شموئل يوسف آنيون (اسراييل) و نلى زاكس (سوييس/آلمان)؛ ‌١٩٦٧- ميگل آنخل آستورياس (اسپانيا)؛ ‌١٩٦٨- ياسونارى كاواباتا (ژاپن)؛ ‌١٩٦٩- ساموئل بكت (ايرلند)؛ ‌١٩٧٠- الكساندر سولژه‌نيتسين (روسيه)؛ ‌١٩٧١- پاپلو نرودا (شيلى)؛ ‌١٩٧٢- هاينريش بل (آلمان)؛ ‌١٩٧٣- پاتريك وايت (استراليا)؛ ‌١٩٧٤- ايويند جانسون و هارى مارتينسون (سوئد)؛ ‌١٩٧٥- يوجنيو مونتاله (ايتاليا)؛ ‌١٩٧٦- سال بلو (كانادا/آمريكا)؛ ‌١٩٧٧- ويسنته آله‌ايخاندره (اسپانيا)؛ ‌١٩٧٨- ايساك باشويس زينگر (آمريكا/لهستان)؛ ‌١٩٧٩- اوديساس اليتيس (يونان)؛ ‌١٩٨٠- چسلاو ميلوش (لهستان/آمريكا)؛ ‌١٩٨١- الياس كانتى (انگليس)؛ ‌١٩٨٢- گابريل گارسيا ماركز (كلمبيا)؛ ‌١٩٨٣- ويليام گلدينگ (انگليس)؛ ‌١٩٨٤- ياروسلاو زايفرت (چكسلاواكى)؛ ‌١٩٨٥- كلود سيمون (فرانسه)؛ ‌١٩٨٦- اولووله سوينكا (نيجريه)؛ ‌١٩٨٧- جوزف برودسكى (روسيه/آمريكا)؛ ‌١٩٨٨- نجيب محفوظ (مصر)؛ ‌١٩٨٩- كاميلو خوزه‌سلا (اسپانيا)؛ ‌١٩٩٠- اكتاويو پاز (مكزيك)؛ ‌١٩٩١- نادين گورديمر (آفريقاى جنوبى)؛ ‌١٩٩٢- درك والكوت (سنت لوسيا)؛ ‌١٩٩٣- تونى موريسون (آمريكا)؛ ‌١٩٩٤- كنزابورو اوئه (ژاپن)؛ ‌١٩٩٥- شيموس هينى (ايرلند)؛ ‌١٩٩٦- ويسلاوا شيمبورسكا (لهستان)؛ ‌١٩٩٧- داريو فو (ايتاليا)؛ ‌١٩٩٨- خوزه ساراماگو (پرتغال)؛ ‌١٩٩٩-گونتر گراس (آلمان)؛ ‌٢٠٠٠- گائو تسينگجيان (چين/فرانسه)؛ ‌٢٠٠١- ويديادار سوراجپراساد نايپال (ترينيداد و توباگو/انگليس)؛ ‌٢٠٠٢- ايمره كرتش (مجارستان)؛ ‌٢٠٠٣- جان مكسول كوئتزه (آفريقاى جنوبى)؛ ‌٢٠٠٤- آلفريده يلينك (اتريش)؛ ‌٢٠٠٥- هارولد پينتر (انگليس)؛ و ‌٢٠٠٦- اورهان پاموك (تركيه).

 

 

 


October 15th, 2007


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان